مقدمه
مادران از زمانی که باردار می‌شوند تا بعد از زایمان با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند. برخی مشکلات در هنگام زایمان برای مادران اتفاق می‌افتد، که در آن لحظه متوجه آن نمی‌شوند. آسیب در واژن و عضلات کف لگن، از جمله‌ی این موارد است. در بیشتر موارد مادران متوجه این مشکلات نمی‌شوند و حتی اگر هم متوجه شوند به دلیل خجالت کشیدن، به دنبال درمان آن نخواهند رفت. به هر حال بهتر است مادران در مورد این مسئله جدی‌تر عمل کنند و به دنبال درمان خود باشند. در این مطلب ما قصد داریم به توضیح درباره‌ی آسیب دیدگی واژن در زایمان بپردازیم.
مادران مجبور نیستند، که با آسیبهای مربوط به واژن خود زندگی کنند. این در حالی است که بسیاری به دلیل خجالت‌زدگی ترجیح می‌دهند که درد را تحمل کنند. یا شاید هم نگرانی‌هایشان برطرف شود و دیگر به دنبال درمان نباشند. در هر صورت این برخوردی که مادران با خود دارند، اصلا درست نیست.
در ادامه تجربه‌ی یک مادر گفته شده است. همچنین نکاتی در مورد آسیبهای احتمالی در هنگام زایمان، آورده شده است.
تجربه‌ی یک مادر
پسر دومم آرین، پسری شیرین و دوست‌داشتنی است. او به سختی به دنیا آمد. در واقع او از طریق پنس از من خارج شد. پنس یک جفت انبوه انبر فولادی ضد زنگ است. من در به دنیا آوردن پسر دومم خیلی متحمل فشار شدم.
استفاده از پنس در هنگام عمل زایمان یک کار غیر معمول نیست، اما در مورد من متاسفانه یک عمل آسیب‌زا بود. آرین پس از به دنیا آمدن، سرد شد و بیهوش شد و به سختی نفس می‌کشید. نمره آپگارد (Apgar score) را بدست آورد. در مدت 45 دقیقه، پزشکان او را احیا کردند و یک ماسک کوچک گاز را روی صورت کوچک و شدیدا کبودش قرار دادند.
این که تولد پسرم به واژنم آسیب وارد کرده بود، برای من بیشتر شبیه به یک شوخی بود. اما متاسفانه بعد‌ها متوجه شدم که درست است. در واقع کسی بعد از زایمان به طور مستقیم به من نگفت که من در روند زایمان به شدت آسیب دیده‌ام و راه بهبودی طولانی را در پیش خواهم داشت.
مراجعه به پزشک
چند ماه بعد، درست بعد از اینکه دوره‌ی شیر دادن به کودکم به پایان رسید و من از مه پس از تولد بیرون آمدم، من هنوز هم احساس خوبی نداشتم. من دوست دارم که بدوم، اما یک پیاده‌روی آهسته و کوتاه، باعث شد که من نسبت به دستشویی رفتن احساس بدی پیدا کنم. یک احساس کشیدن و فشار عجیبی در قسمت پایین بدنم احساس می‌شد.
من مرتبا به شوهرم می‌گفتم: “احساس می‌کنم قسمت پایین من از داخل باز شده است.”
همین امر باعث نگرانی او شد و او من را برای معاینه توسط یک پزشک عمومی برد. وقتی به پزشک مراجعه کردم، او من را معاینه کرد. سپس به من گفت که بخیه‌هایم خوب شده است و مشکلی وجود ندارد. با این حال من در مقابل این تشخیص پزشک اعتراض کردم و گفتم که نه اینطور نیست که همه چیز خوب باشد. یک مشکلی وجود دارد که من را اذیت می‌کند.
پزشک در پاسخ به صحبت‌های من گفت: “ظاهرا شما فراموش کرده‌اید که دو فرزند به دنیا آورد‌ه‌اید و الان یک مادر هستید. قاعدتا نباید انتظار داشته باشید که همان احساس قبلی را داشته باشید.”
این کلمات در ذهن من برای ماه‌ها می‌پیچید. من یک دوره‌ی یک ساله‌ی درمان از آسیبهای بعد از تولد نوزادم را شروع کردم. مانند بسیاری از جنبه‌های سلامت مادران، آسیب هنگام تولد و زایمان، چه از نظر روحی و چه از نظر جسمی، به سختی تشخیص داده می‌شوند.
مطالعات و تحقیقات
در سال 2015 (1393 شمسی)، مجله زنان و زایمان انگلیس دریافت که 24 درصد از زنان، هنوز 18 ماه پس از زایمان در طول رابطه جنسی خود با همسرشان درد دارند.
در همان سال، محققان دانشگان میشیگان تصویربرداری روزونانس مغناطیسی را از 68 زن، در طی دوره‌ی هفت هفته گذشته از زایمان انجام دادند. در طی این تحقیقات آن‌ها از نمونه‌ی کوچکی که پذیرفته شده بود، دریافتند، که 29 درصد زنان در این تست در قسمت استخوان‌های شرمگاهی شکستگی دارند، که همه‌ی این تعداد از زنان از این شکستگی بی‌خبر بودند. 41 درصد از زنان دچار پارگی و آسیب شدید در عضلات کف لگن خود بودند که آن را نیز هنوز تشخیص نداده بودند.
مطالعه اخیر دیگری در آمریکا که در ژورنال PLOS One منتشر شد، نشان داد كه 77 درصد مادران هنوز از كمردرد رنج می‌برند. همچنین 49 درصد آن‌ها یک سال پس از تولد نوزادان خود دچار بی‌اختیاری ادرار می‌شوند.
تعداد بسیار زیادی از زنان به دلیل آسیب‌دیدگی ناشی از زایمان، کمتر می‌توانند کارها یا ورزش‌های سنگینی را انجام دهند. همچنین تعداد بسیار کمی از زنان این مسئله را جدی می‌گیرند.
افتادگی مثانه
سرانجام، پس از قرارهای مکرر با پزشکان، ماماها و فیزیوتراپیست‌های مختلف زنان، بیماری من به نام فتق مثانه (cystocele) تشخیص داده شد. در واقع دیواره‌های واژن من به دلیل تولد پسر دومم بسیار آسیب دیده بود، که مثانه من نیز در حال فشار دادن به آن‌ها است. یک مشاور زنان مرا در لیست انتظار برای جراحی برای ترمیم آسیب قرار داد.
تقریبا دو سال بعد از تولد پسر دومم، من در بیمارستان بستری شدم و تحت عمل جراحی تحت عنوان “hitch and stitch” قرار گرفتم. این مسئله شش هفته طول کشید، اگر چه روند بهبودی کند بود ولی من از نتیجه راضی بودم.
بر خلاف صحبت‌هایی که پزشک عمومی به من گفته بود، من بعد از مادر شدن نیز می‌توانستم همان احساس قبلی را داشته باشم. فقط کافی بود که شرایط جدید خود را بشناسم و آسیبهای پیش آمده را درمان کنم.
خدمات بهداشت ملی بریتانیا، تخمین می‌زند که از هر 10 زنی که صاحب فرزند شده‌اند، یک نفر در نهایت به دلیل افتادگی واژن نیاز به جراحی خواهد داشت. اما قسمت بد ماجرا این است، که بیشتر زنان با این وضعیت بسیار طولانی‌تر از من، زندگی می‌کنند.
در بسیاری از موارد، صدمات ناشی از تولد به اشتباه تشخیص داده می‌شود یا به طور کلی برطرف می‌شود. همانطور که در ابتدا تصور می‌شد، مشکلات من برطرف شده است و همه چیز ظاهرا خوب بود.
عدم توجه به خود
بسیاری از زنان زندگی خود را با ناراحتی پیش می‌برند. چون از اینکه بخواهند واژن آسیب دیده‌ی خود را درمان کنند، خجالت می‌کشند. اما بسیاری از گزینه‌های درمانی در دسترس هستند و می توانند تفاوت زیادی در کیفیت زندگی این دسته از مادران ایجاد کنند.
ما در جمع‌های زنانه خود اغلب در مورد بی‌اختیاری ادرار هنگام خندیدن، عطسه یا سرفه شوخی می‌کنیم. گویی این یک واقعیت اجتناب‌ناپذیر در مورد زندگی پس از زایمان مادران است.
به همین ترتیب، ناتوانی در ورزش‌های سنگین و استفاده از تامپون پس از تولد نوزاد، اغلب به عنوان عواقب طبیعی و اجتناب‌ناپذیری پس از زایمان شناخته می‌شوند. همچنین رابطه جنسی مادران پس از زایمان مانند قبل نیست و گویی جزء همین عواقب طبیعی است. در صورتی که می‌تواند با پیگیری و روش‌های درمانی موجود مشکل را حل کرد.
در حالی که برقراری ارتباط با دیگر زنان در مورد آسیب‌رسان بودن تولد یک نوزاد، احساس خوبی را به همراه دارد. چرا که احساس می‌کنید، تنها نیستید. اما ما نباید طوری رفتار کنیم که گویا این صدمات به گونه‌ای هستند، که ما باید تحمل کنیم.
تقریباً تمام آسیبهای مربوط به هنگام تولد قابل درمان هستند و باید جدی گرفته شوند.
اگر زانوهایتان در در اثر ورزش اسکی آسیب ببینند، جراحی خواهید کرد، درست است؟ چرا همان احترام را به واژن خود نمی‌گذارید؟
