مقدمه
همه‌ی بچه‌های پیش‌دبستانی گریه می‌کنند، اما برخی از کودکان تعداد دفعاتی که گریه می‌کنند و ناراحت می‌شوند بیشتر است. این شرایط برای بسیاری از والدین ناراحت‌کننده و اذیت‌کننده است. در این شرایط چه کاری باید انجام داد؟ آیا راهکاری برای کنترل گریه کودک وجود دارد؟ چگونه می‌توان کودک را در این شرایط آرام کرد؟ در این مطلب برای پاسخ به این سوالات والدین در این زمینه به توضیح در مورد گریه کودکان پیش دبستانی پرداخته‌ایم.
اطلاع در مورد علت گریه کودک و راهکارهای آرام کردن کودک در این سنین می‌تواند شرایط را برای هر دوی شما بهتر کند. بنابراین با ما همراه باشید تا نکات مفیدی در این مورد فراگیرید.
علت گریه بیش از حد
چرا برخی از بچه‌ها بیشتر از بقیه بچه‌ها گریه می‌کنند؟ این اولین سوالاتی است که معمولا در این مورد برای والدین پیش می‌آید. مایلا لاین‌وبر (Myla Leinweber) مربی آموزش والدین و مادر دو فرزند است. وی در این مورد می‌گوید: “عوامل خاص برای این گروه سنی از جمله خلق‌وخو، رشد، راهبردهای مقابله و خوتنظیمی وجود دارد که می‌تواند بر تمایل کودک به گریه تاثیر بگذارد. علاوه بر مهارت‌هایی که یاد می‌گیرند استفاده کنند، برخی از بچه‌ها با احساسات خود به دنیا می‌آیند. مسئله‌ی مهم در این مورد این است که به خاطر داشته باشید که گریه بیش از حد کودک باعث نمی‌شود که کودک شما بچه‌ی بدی باشد و یا شما والدین خوبی نباشید.”
لاین‌وبر به والدین یادآوری می‌کند که بسیاری از کودکان پیش‌دبستانی فاقد زبانی برای توصیف احساسات خود هستند. این در حالی است که در سنین بالاتر فرد روی هنجارهای اجتماعی کار می‌کند و درک می‌کنند که چگونه رفتار آن‌ها بر دیگران تاثیر می‌گذارد. کودکان پیش‌دبستانی نیز مانند بزرگسالان نیازهایی مانند خواب و محبت دارند که در صورت کمبود در مورد هر یک، ناراحت می‌شوند.
آموزش
قبل از اینکه یک کودک یک حادثه‌ی احساسی بزرگ را تجربه کند، باید نحوه‌ی مقابله با آن را از قبل به او آموزش داده باشید. یکی از راهکارهای آموزش به کودکان پیش‌دبستانی استفاده از بازی و یا اجرای یک نمایش غیرواقعی است. بنابراین سناریوهای مبتنی بر بازی راهی عالی برای کودکان و والدین برای کشف نیازهای کودک هستند. لگوهای میینی فیگور (Mini figures) از جمله ابزار خوب در این مورد هستند.
لاین‌وببر فرزند کوچکش بیشتر اوقات گریه می‌کرد. وی در مورد آموزش به فرزند خود اینطور می‌گوید: “در زمانی که با دخترم خود در حال بازی با فیگورها بودیم. من کاری کردم که یکی از فیگورها به زمین بیفتد و طوری وانمود کردم که در حال گریه است. وقتی از کودک خود در این موقعیت پرسیدم که آیا فکر می‌کند بدن او آسیب‌دیده است یا نیاز به در آغوش گرفتن دارد، دخترم در پاسخ گزینه‌ی بغل را انتخاب کرد. این رفتار دخترم به من این ایده را داد که اگر چنین اتفاق مشابهی برای او افتاد، چه انتظاری از من دارد و چه کاری او را آرام می‌کند. اجرای نمایش به همراه بازی می‌تواند درک احساسات را برای کودک راحت‌تر کند و همچنین به او کمک می‌کند تا یاد بگیرد که چگونه احساسات را نام‌گذاری کند.”
مهارت‌های مقابله‌ای
برای مقابله با گریه‌های شدید و بسیار یک کودک پیش‌دبستانی باید برخی مهارت‌ها برای کنترل و یا توقف گریه را به کودک خود آموزش بدهید. یکی از مادران در این مورد می‌گوید: “در اولین موقعیتی که دختر من شروع به گریه کرد، من نفس عمیقی کشیدم و بلافاصله نشستم. در این وضعیت دخترم بلافاصله نفس عمیقی کشید و کنار من نشست. بعد از انجام این کار دختر من دیگر گریه نکرد و من او را در آغوش گرفتم و به او یادآوری کردم که او هنوز هم دوست‌داشتنی است.”
راهبرد دیگر این است که می‌توانید در مقابل صحبت کردن از کودک خود بخواهید که نیاز به در آغوش گرفتن یا چیز دیگری دارد. همچنین می‌توانید داستان اتفاقی که برای کودک افتاده است را بگویید و با استفاده از کلمات احساسی آن را روایت کنید. به عنوان مثال به کودک خود بگویید وقتی احساس ناراحتی می‌کند، سعی کند آن را بیان کند. این تمرین‌ها به کودک اعتبار می‌دهد و راهی برای آموزش نحوه‌ی بیان احساسات است. والدین نیز با بیان احساسات خود در موقعیت‌های مختلف، می‌توانند الگوهای خوبی برای کودکان باشند.
پیشنهاد ما: مطالعه‌ی مقاله پرخاشگری کودکان نوپا.
عدم سخت‌گیری در والدین
اگر والدین انرژی خود در انجام راهبردها در مرحله‌ی قبل از بروز احساسات و گریه شدید کودک صرف کنند، در زمان وقوع حادثه و بعد از آن انرژی بیشتری دارند. با این حال به خود یادآوری کنید که شما نیز یک انسان هستید و نیازهایی دارید که اگر به آن‌ها رسیدگی نشود، شرایط زندگی برای شما سخت خواهد شد. بنابراین در شرایطی اگر لازم شد موقعیت را ترک کنید و به خود فرصت بدهید که آرام شوید. لاوین‌وبر در این مورد می‌گوید، هیچ یک از والدین همواره نمی‌توانند همیشه در این مورد به خوبی از عهده کارها برآیند. بنابراین به خود در این مورد سخت نگیرید.
سخن آخر
در نهایت وین‌بر به والدین توصیه می‌کند: “زمان بین عصبانیت و گریه شدید کودک و زمانی که کودک در حال شروع این اتفاق است، سعی کنید رفتار خود را تغییر ندهید. توجه کنید که غم و اندوه لحظه‌ای برای اتصال و ارتباط را بین شما و فرزند شما را فراهم می‌کند. وقتی به سمت فرزند خود می‌روید و با او ارتباط می‌گیرید، سعی کنید خوبی‌های او را به او یادآوری کنید. اجازه ندهید که گریه‌های شدید و بی‌وقفه‌ای که داشته است باعث احساسات منفی در او شود.”
