مقدمه
احتمالا در کتاب‌ها در مورد اختلال اضطراب جدایی مطالعه کرده باشید. تصور اینکه یک نوزاد به این اختلال مبتلا شود، برای بسیاری از والدین همراه با وحشت و اضطراب است. تقریبا هر کتابی که در مورد رشد کودک مطالعه کنید، به شما می‌گوید که اضطراب جدایی اختلالی است که معمولا در حدود هشت ماهگی رخ می‌دهد. در این مطلب به توضیح در مورد اختلال اضطراب جدایی در نوزادان پرداخته‌ایم.
ژان ویتنبرگ (Jean Wittenberg)، رئیس بخش روانپزشکی نوزادان در بیمارستان کودکان است. وی در این مورد می‌گوید: “کودک ساختار شناختی (cognitive structure) برای تشخیص مادر به عنوان یک فرد و به یاد آوردن او در زمان رفتن (ترک کودک) را ندارد.”
واکنش نوزاد به جدایی
برخی از نوزادن وقتی دچار این اضطراب می‌شوند، واکنش شدیدی مانند گریه‌های بی‌وقفه را داشته باشند. با این حال تعداد کمی از نوزادان دچار این شدت از جدایی اضطراب می‌شوند. به طور کلی بیشتر والدین می‌دانند که نوازد آن‌ها در سنین پایین یعنی زیر شش ماه یا حتی سه ماه، مراقبان اصلی خود را می‌شناسد و ترجیح می‌دهد که در تمام لحظات آن‌ها در کنار خود داشته باشند. قابل ذکر است که حتی نوزادن تازه‌متولدشده نیز صدای مادر خود را از صدای یک غریبه تشخیص می‌دهند.
آرامش در کنار والدین
زمانی که زایمان می‌کنید و در دوران بهبودی هستید، خانواده و دوستان شما به دیدن شما و نوزاد می‌آیند. در این شرایط اگر یکی از اعضای خانواده و یا دوستان شما نوزاد را در آغوش بگیرد، در بیشتر اوقات نوزاد شروع به گریه می‌کند. زمانی که کودک در این شرایط گریه می‌کند، تنها پدر و یا مادر می‌توانند او را آرام کنند.
اگر اضطراب پس از جدایی نباشد، پس چه مشکل دیگری می‌تواند باعث ایجاد این شرایط شود؟ ویتنبرگ در این مورد می‌گوید این مسئله کمی متفاوت است، با این حال می‌توان گفت که به وابستگی طبیعی یک نوزاد به افراد مهم او اشاره می‌کند. کودک می‌تواند صدا و بوی مادر را تشخیص بدهد، به همین دلیل نیز است که وقتی مادر، کودک را در آغوش می‌گیرد گریه و بدخلقی نمی‌کند.
بنابراین وقتی مادر نیست، چه چیزی می‌تواند نوزاد را آرام کند؟ آیا راهکاری به غیر از حضور مادر وجود دارد؟
اگر نوزاد سالم شما به اندازه کافی در برخورد و ماندن در کنار سایر مراقبان سازگار است و می‌تواند با نبود شما کنار بیاید. مهم است که در این شرایط به احساسات ناراحت‌کننده کودک احترام بگذارید و هر کاری که می‌توانید برای کمک به او در جدایی‌های اجباری و ضروری انجام بدهید. به عنوان مثال زمانی که در خانه حضور ندارید، سعی کنید کودک را در آغوش کسی بسپارید که بیشتر می‌شناسد.
گریه
ویتنبرگ توصیه می‌کند که به گریه و ناراحتی کودک خود پاسخ بدهید. یک تئوری قدیمی در این مورد وجود دارد که می‌گوید، اگر کودک گریه کند و شما او را برای آرام کردن بغل کنید، در آینده نیز از همین روش برای اینکه او را دائما در آغوش بگیرید، استفاده می‌کند. همین مسئله باعث می‌شود کودک بیشتر گریه کند. ویتنبرگ در این مورد می‌گوید: “ما دقیقا برعکس این تئوری را مشاهده کرده‌ایم. کودکانی که به طور مکرر، منظم و مداوم هنگام گریه برداشته می‌شوند و آرام می‌شوند، در نهایت کمتر گریه می‌کنند. هر چه نوزادان تجربه‌های اضطراب‌آور کمتری داشته باشند، زودتر احساس امنیت می‌کنند و آرام می‌شوند.”
پیشنهاد ما: مطالعه مقاله‌ی کولیک چیست.
علت
چرا کودکان گریه می‌کنند؟
شما مرکز دنیای کودک خود هستید، در واقع شما مانند یک مدیر و یا همراه برای او هستید که در حال کمک برای رشد و ارتقای او هستید. او همواره برای یادگیری ابتدا به شما و عملکرد شما دقت می‌کند.
لوپه لیچ (Penelope Leach) نویسنده کتاب کودک و فرزند شما (Your Baby and Child) است. وی در این مورد می‌گوید: “وقتی شما کودک خود را ترک می‌کنید، می‌دانید که چند ساعت یا چند دقیقه قرار است در کنار او نباشید. این در حالی است که کودک درکی از مدت زمان نبودن شما ندارد. در واقع وقتی شما کودک را ترک می‌کنید، او فقط می‌داند که شما نیستید و ناپدید شده‌اید. در همین شرایط کودک احساس محرومیت و رنجش می‌کند.”
