چگونه می‌توان به پافشاری بچه‌ها پایان داد؟ 

مقدمه

احتمالا بسیاری از والدین این صحنه، را که وقتی سرشان شلوغ است و کودک دائم در حال پافشاری برای انجام کاری است، را تجربه کرده‌اند. در چنین شرایطی، والدین به این دلیل، که وقت بحث کردن با کودک را ندارند، به سرعت با درخواست او موافقت می‌کنند. به همین دلیل، این رفتار گاها باعث پیروزی کودک می‌شود. اینکه والدین برای رفع پافشاری و لجبازی بچه‌ها، به آن‌ها یک پاسخ مثبت بدهند، کار درستی نیست. در واقع به دلیل کار اشتباهی، که کودک در حال انجام آن است، به او جایزه می‌دهید. بهتر است والدین در چنین شرایطی، اصولی عمل کنند، تا نتایج بهتری دریافت کنند. با توجه به دلایل گفته شده، این مقاله به توضیح در مورد رفتار درست، در مقابل پافشاری بچه ها پرداخته است.

آیا فرزند شما نیز به طور مداوم برای هر درخواستی که دارد، پافشاری می‌کند؟ با این سه نکته، می‌توانید پافشاری بچه ها را کنترل و مدیریت کنید. با ما همراه باشید، تا نکات مفیدی در این زمینه فراگیرید.

تجربه یک مادر

بر روی صندلی‌ آشپزخانه نشسته بودم و در حال پیدا کردن، یک ایمیل ضروری مربوط به کارم بودم. این در حالی بود، که احساس کردم، یک دست کوچک نرم، لباس من را گرفته است و آن را می‌کشد. او پسر 5 ساله‌ی من، Henry بود.
Henry در حالی که مژه‌های بلندش را بهم می‌زند، می‌گوید: “مامان، آیا من می‌تونم با iPad بازی کنم؟”
در مقابل درخواستی که Henry داشت، من می‌گویم: “نه، یک دقیقه به من فرصت بده.” چون او بیش از حد وقت خود را صرف تماشای برنامه‌ها کرده بود، به همین خاطر به او پاسخ منفی دادم.
5 دقیقه بعد، دوباره Henry برمی‌گردد. دوباره حرکات قبلی خود را تکرار می‌کند. من مدام در حال تایپ کردن بودم و Henry مدام لباسم را می‌کشد. فواصل تکرار رفتارهای Henry، از 5 دقیقه به 3 دقیقه و سپس به 30 ثانیه کاهش می‌یابد.

احساس می‌کردم، تمرکزم را از دست داده‌ام. به همین دلیل، با اینکه می‌دانستم کار درستی نیست، اما به او گفتم: “بله، تو می‌تونی از iPad استفاده کنی. حالا بزار من ایمیلم را تموم کنم.”
Henry، لبخند شیطنت‌آمیزی زد. همانطور که خرامان خرامان می‌رفت تا از آی پد استفاده کند، با انگشت خود چند ضربه به میز زد.

مهارت‌ بچه‌ها در پافشاری

بچه‌ها در پافشاری کردن، پاپی شدن و لجبازی، یا هر چیز دیگری که می‌خواهید، آن را بنامید، مهارت دارند. در رابطه با هر موضوعی که باشد، اعم از گرفتن وقت اضافی برای تماشای تلویزیون تا گرفتن یک تکه کیک قبل از ناهار، در همه‌ی این موارد، آن‌ها این کار را می‌کنند.
کودک دو ساله فهمیده است، اگر در شرایطی که والدین موقعیت خوبی ندارند، از آن‌ها درخواست چیزی کنند، به نتیجه می‌رسند. به همین دلیل است، که کودکان در مورد درخواست‌هایی که دارند، پافشاری می‌کنند.

Gail Bell کارشناس والدین، بیان می‌کند، که پافشاری بچه‌ها، یک رفتار آموخته شده (learned behavior) است.
به طور کلی، یک رفتار آموخته شده، رفتاری است، که یک رفتار یا اقدام را در نتیجه تجربه ایجاد می‌کند.
Bell در ادامه می‌گوید، که وظیفه ما به عنوان والدین این است، که کنترل شرایط را به دست بگیریم و به بچه‌ها آموزش دهیم، که پس از گفتن “نه”، در مقابل سوال یا درخواستی که شده است، دیگر تکرار کردن آن سوال و درخواست کار درستی نیست. والدین باید این کار را انجام بدهند، نه اینکه به خاطر رفتار نادرست کودک، که باعث آزار و اذیتشان می‌شود، به آن‌ها جایزه بدهند.
همچنین وظیفه‌ی ما است، که وقتی نمی‌توانیم در چنین شرایطی به بچه‌ها توجه کنیم، کارهای جایگزینی را به آن‌ها ارائه دهیم، که می‌توانند، انجام دهند.

داشتن فرزندانی مودب و با تربیت درست، احتمالا بتواند در پافشاری بچه‌ ها و لجبازی‌هایشان موثر باشد. به همین دلیل ما به والدینی که در حال تربیت کودک نوپای خود هستند، مطالعه‌ی مقاله با عنوان، آموزش نظم به کودکان نوپا را توصیه می‌کنیم.

تکنیک‌ها

در شرایطی که کودک دائم در حال اصرار و پافشاری در مورد خواسته‌ی خود است، والدین باید هوشمندانه عمل کنند. همانطور که گفته شد، موافقت با درخواست کودک، در چنین شرایطی کار درستی نیست. همچنین دادن پاسخ منفی به خواسته‌ی کودک، نیز مشکلی را حل نمی‌کند و کودک دائم آن را تکرار می‌کند. بنابراین در مواجه با پافشاری بچه ها باید به دنبال یک راه حل درست و اصولی باشید.
در این قسمت، سه تکنیک و روش مفید برای والدین آورده شده است. والدین با استفاده از این روش‌ها، شاید بتوانند، چنین موقعیت‌هایی را بهتر کنترل و مدیریت کنند.

صحبت کردن

Bell به والدین توصیه می‌کند، با فرزندان خود بنشینید و در مورد پافشاری کردن او روی یک موضوع یا فعالیت، صحبت کنید، به جای اینکه در لحظه‌ای، که عصبی هستید، با او بحث کنید.
Bell در رابطه با گفت‌وگویی که با کودک خود دارید، می‌گوید، که این گونه صحبت کنید: “این مسئله‌ای هست، که در خونه‌ی ما اتفاق افتاده و این رفتاری هست، که ما باید به صورت تیمی روی اون کار کنیم.” همچنین در ادامه بیان می‌کند: “والدین توجه داشته باشند، که باید مثال‌های خاصی را وارد صحبت خودتان بکنید. همچنین شما باید وقت بگذارید و به کودکان خود بگویید، که چه کاری می‌توانند انجام دهند، به جای اینکه شما در آن لحظه فقط به کودکان خود “نه” را بگویید. سپس اگر بچه‌های شما، هشدار را نادیده گرفتند، طرحی تهیه کنید، که شامل عواقب منطقی ناشی از سرپیچی کودک باشد.

مشخص کردن یک علامت

به بچه‌های خود بگویید، که بعضی اوقات شما نمی‌توانید، بلافاصله به آن‌ها پاسخ دهید. مثل وقت‌هایی که در حال انجام یک کار یا برقراری یک تماس هستید.
Bell به خانواده‌ها نشانه‌ای (مانند یک علامت با دست) یا کلمه‌ای کوتاه را پیشنهاد می‌کند. این کلمه یا نشانه به کودک شما اجازه می‌دهد، تا شرایطی که شما در آن هستید، را درک کند. همچنین این نشانه یا کلمه با این عنوان و مضمون: “تو می‌دونی که ما در این مورد قبلا بحث کرده‌ایم.” توسط والدین استفاده می‌شود.
Bell همچنین بیان می‌کند: “یک کلمه برای انجام این کار، خوب است. این کلمه ممکن است برای شخص دیگری معنی نداشته باشد، اما این کلمه به کودکان برنامه و اینکه انتظارات در آن موقعیت چه چیز‌هایی هستند، را یادآوری می‌کند.

پیگیری

Bell بیان می‌کند: “مهم است، که مشخص شود، ادامه‌ی کار پافشاری کردن، چه عواقبی خواهد داشت.” به عنوان مثال، اگر فرزند شما پس از اتمام وقت مشخص شده‌ی خود برای تماشای تلویزیون، باز هم درخواست تماشای آن را کرد، این نشانه به عنوان یک یادآوری از قوانین مربوط به زمان تماشای تلویزیون است. او می‌داند، که اگر بار دوم درخواست کند، امتیازات روز بعد را از دست خواهد داد.
Bell اضافه می‌کند: “مسئله‌ی مهم‌تر این است، که به طور مداوم به قوانین و عواقبی که با فرزند خود، تنظیم می‌کنید، پایبند باشید.”

Bell همچنین به والدین توصیه می‌کند، که بررسی کنند، آیا در زمانی که تسلیم پافشاری بچه ها شده‌اند، از نشانه به طور سهوا استفاده کرده‌اند؟ یا اصل موضوع را تشخیص نداده‌اند؟
او می‌گوید: “ما باید زمانی که می‌خواهیم، با کودک خود صحبت کنیم، وسایل الکترونیک و کارهای خود را کنار بگذاریم. با کودک خود چشم در چشم و رو در رو صحبت کنیم. غالبا پافشاری بچه‌ها، زمانی پیش می‌آید که کودکان خواستار توجه والدین باشند.”

وقت گذاشتن

اگر به فرزند خود بگویید، که پنج دقیقه دیگر با او صحبت خواهید کرد، بعد از گذشت پنج دقیقه (نه 10 یا 20)، مهم است که تلفن یا رایانه‌ی خود را کنار بگذارید و مدتی را با کودک خود سپری کنید. والدین توجه کنند، که این مدت زمان 5 دقیقه‌ای به 10 یا 20 دقیقه، افزایش پیدا نکند. بنابراین حواستان باشد، سر همان وقتی که به کودک خود گفته‌اید، به کنار او بروید.

Bell همچنین یک پیشنهاد تحول آفرین به والدین می‌دهد، که اولین بار وقتی کودک درخواستی می‌کند، بگویید “بله”. شاید کودک به دنبال دریافت تیکه کیک بیشتر یا وقت اضافی تلویزیون نباشد. در واقع ممکن اسن وقتی فرزندتان کارتان را قطع می‌کند، خواسته‌اش بازی قایم و موشک باشد. بنابراین، کمی مکث کنید و از خود بپرسید، چرا در مقابل درخواست بازی کودکم، بگویم نه؟
بنابراین، والدین نباید خیلی سریع در مقابل درخواست کودک واکنش نشان دهند.

نکته تخصصی

یک تلفن همراه با فعالیت‌های مناسب مانند کتاب‌های رنگ‌آمیزی یا اسباب‌بازی‌های کوچک و بازی‌ها مختلف دیگر را کنار هم قرار دهید. این کار برای زمانی است، که وقتی شما مشغول کارهای خود مثل تماس‌های تلفنی خود هستید، بچه‌ها را مشغول بازی با خود باشند، تا زمانی که بتوانید به آن‌ها توجه کنید. در پایان این کار، شما علاوه بر سرگرم کردن کودک خود، او را به بازی کردن به صورت مستقل نیز تشویق کرده‌اید.

در پایان، یک توصیه برای والدینی، که دارای کودک پیش دبستانی هستند، داریم. همانطور که گفته شد، تربیت درست کودک و مودب بودن او در مدیریت چنین شرایطی، احتمالا بتواند به والدین کمک کند. بنابراین ما به این دسته از والدین، مطالعه‌ی مقاله‌ی تربیت کودک پیش دبستانی، را پیشنهاد می‌کنیم.