10 دلیل برای بخشش رفتار ناخواسته‌ی کودکان 

مقدمه

برای بسیاری از پدر و مادرها، علت برخی از رفتار‌های کودکان گنگ و نامفهوم است. به طور مثال، کودک در مقابل تاکید شما برای نریختن شیر، آن را می‌ریزد، یا اینکه گاهی اوقات اسباب‌بازی دیگران را بدون اجازه برمی‌دارد. این دو مورد گفته شده، فقط گوشه‌ای از رفتارهایی است، که علت آن‌ها برای والدین مشخص نیست. در این مقاله ما به توضیح در مورد برخی مشخصه‌های کودکان، علت برخی از رفتارها و در واقع دلایل بخشیدن کودکان پرداخته‌ایم.

فکر کردن

بچه‌ها فکر نمی‌کنند. آیا شما تا به حال سر خود را به نشانه‌ی نقص در رفتار کودک خود تکان داده‌اید؟
Joseph Shrand، روانپزشک کودک و مربی دانشکده پزشکی هارواد، توضیح می‌دهد، که دو قسمت متمایز از مغز انسان که هنوز در حال رشد است، در کودکان با یکدیگر مطابقت ندارند. وی بیان می‌کند: “دستگاه کناره‌ای مغز کودکان که مسئول برانگیختن، احساسات و لذت است، نسبت به قشر پیشانی آن‌ها که مسئول تفکر، تصمیم‌گیری و پیش‌بینی عواقب آن است، بالغ‌تر است.” به عبارت دیگر، رفتار ضعیف لزوماً نتیجه تفکر ضعیف نیست.
بچه‌ها فکر نمی‌کنند، حداقل نه آنگونه که بزرگسالان فکر می‌کنند.

در این قسمت 10 رفتار در مورد کودک وجود دارد، که گیج کننده هستند. پشت این رفتارها دانشی وجود دارد.

کلافگی

شما یک فنجان شیر را کنار کودک چهار ساله‌ی خود قرار می‌دهید.
مرتبا به او می‌گویید: “مراقب فنجان باش که نریزه.”
در نهایت، کودک آن فنجان شیر را می‌ریزد.
قرار نیست بچه‌ها هماهنگ شوند. مغز کودکان آماده نیست، زیرا نورون‌‌هایی که مهارت‌های حرکتی برای هماهنگی عضلات کوچک، در حرکات است، کاملا رشد نکرده‌اند.
Tia Horner روانشناس کودک و نوجوان بیان می‌کند: “انسان‌ها برای به دست آوردن تواناهایی خاص در زمان‌های خاص سخت‌گیر هستند. ما شش ماه می‌نشینیم، نه ماه می‌خزیم، دوازده ماه راه می‌رویم و … در هر صورت، دست و پا چلفتی بودن در کودکان طبیعی است. این مسئله به آرامی رفع می‌شود.
قطعا، این حرکات غیرارادی کودک، مثل ریختن فنجان شیر، اتفاق می‌افتند، در حالی که بهبودی در مراحل اولیه شروع می‎‌شود.

خودخواهی

کودک هشت ساله‌ی شما در حالی که با برادر کوچک‌ترش نشسته است، دو شکلات ژله‌ای آخر خود را نگاه می‌کند. او به جای اینکه یکی از آن‌ها را به برادرش بدهد، هر دو را می‌خورد.
Sujatha Ramakrishna روانپزشک کودک و نوجوان بیان می‌کند: “همه‌ی بچه‌ها اتصالات سیستم عصبی یکسانی ندارند، به این معنی که بعضی از بچه‌ها به طور طبیعی بیش از دیگران خودخواه هستند.”
اما نگران نباشید، این مرحله از خودمحوری دائمی نیست. وی در ادامه بیان می‌کند: “با نزدیک شدن به سن 13 سالگی، بچه‌ها به طور طبیعی یاد می‌گیرند، که درباره دیگران فکر کنند. والدین می‌توانند به تشویق این روند کمک کنند. همچنین باید درک کنند، که این روند یادگیری طول می‌کشد و نمی‌توان کودکان را مجبور کرد.”

انعطاف‌ناپذیری

شما شام همبرگرٍ شب سه شنبه را به مرغ تغییر می‌دهید، که این باعث عصبانیت کودکتان می‌شود.

کودکان نوپا و پیش‌دبستانی، در حال ایجاد مسیرهای عصبی (neural pathways) ثابت هستند. تکرار باعث تقویت این مسیرها می‌شود. چند سال بعد، تمایل برای ایجاد الگوی خاص و تشخیص تغییرات از چیزی به چیز دیگر به این شکل تبدیل می‌شود، که آیا رفتار معین می‌تواند، نتیجه را تغییر دهد یا خیر. هنگامی که چنین روندی اتفاق افتاد، کودک شما احساس می‌کند، بر محیط خود کنترل دارد.
پزشک خانواده ، Deborah Gilboa بیان می‌کند: “به همین دلیل است که بچه‌های جوان معتقدند، که تغییر در قوانین بسیار دشوار یا غیر ممکن است و ابتکار والدین ممنوع است. به همان دلیل آن‌ها شنیدن یک داستان یا تماشای یک فیلم را به تعداد دفعات بسیار دوست دارند. تغییر می‌تواند باعث اضطراب شود. در حدود نه یا 10 سالگی، این رفتار معمولا تغییر می‌کند.”

پیشنهاد ما: مطالعه‌ی مقاله‌ تربیت کودک پیش دبستانی

بی‌تابی

شما در حال صحبت با دوست خود هستید و کودک 5 ساله‌ی شما دائما آستین لباستان را می‌کشد. شما به او می‌گویید که صبر کند، ولی او 10 ثانیه بعد دوباره این کار را تکرار می‌کند.
Leigh Ann Wayland روانشناس مدرسه، بیان می‌کند: “صبر برای پیشرفت، به زمان قابل توجهی نیاز دارد”، و علت آن باز هم عملکرد اجرایی مغز است.
Mark McKee روانشناس کودک، بیان می‌کند: “ژنتیک و مسائل رشدی نیز در این مسئله دخیل هستند. سرخوردگی، تحمل، کنترل فشار، پیش‌بینی عواقب و قضاوت، همگی عوامل مربوط به صبر هستند، که از نظر رشدی از کودکی به کودک دیگر تفاوت قابل توجهی دارند.” البته، این بدان معنا نیست، که شما فقط باید منتظر بمانید، تا کودک صبور بودن را یاد بگیرد.
McKee بیان می‌کند: “فراهم آوردن فرصت‌هایی برای کودک، جهت تمرین صبوری و پاداش تلاش‌های موفق در این زمینه، می‌تواند روند کار را تسریع کند.”

نابالغ بودن

به طور کاملا ناگهانی، دانش‌آموز 9 ساله‌ی خوش صحبت و نمونه‌ی شما با شوخی‌های زشت و فحش دادن، درگیر می‌شود.
اگر چه بلوغ پیچیده است و اندازه‌گیری آن دشوار است، اما یک چیز مسلم و قطعی وجود دارد و آن این است، که سریع اتفاق نمی‌افتد.
Marilyn Livosky روانشناس رشد، توصیه می‌کند: “بلوغ بخشی از تعریف کودکی است. در حالی که مغز به رشد خود ادامه می‌دهد، بیشتر کودکان چیزی را که ما به عنوان نابالغی به جا در دوران بلوغ تصور می‌کنیم، را نشان می‌دهند. اما با گذشت زمان، آن‌ها توانایی انجام کارهایی مانند فکر منطقی، خشنودی سپرده شده و درک دیگران را پیدا می‌کنند.”

غیرقابل پیش بینی بودن

کودک 10 ساله‌ی آرام و خونسرد شما، وقتی متوجه می‌شود، که برنامه رفتن به سینما تغییر کرده است، آرامش خود را از دست می‌دهد.
Horner بیان می‌کند: “بهترین راه برای کمک به اینکه کودکان قابل پیش بینی باشند، این است، که خود ما قابل پیش بینی باشیم.”
با این وجود Ramakrishna، اضافه می‌کند: “کاملا طبیعی است، که بچه‌های شما هر از چندگاهی کارهای غیرقابل ‌پیش‌بینی انجام دهند. کودکانی که سالم هستند، محدودیت‌ها را امتحان می‌کنند و سعی می‌کنند، مرزهایی را که برای آن‌ها محدود کردید، را کنار بزنند. اگر این کار را نمی‌کردند، هرگز از نظر رشدی پیشرفتی نمی‌کردند.”

عدم همدلی

کودک 4 ساله‌ی شما بر روی زمین می‌افتد و کودک هفت ساله شما در کنار او ایستاده و با توپ بسکتبالش بازی می‌کند، بدون اینکه توجهی به او بکند.
Gilboa بیان می‌کند: “رفتارهایی از کودکان، که از نظر والدین مانند بی‌فکری است، اغلب فقط در رابطه با بچه‌هایی هستند، که سعی می‌کنند نحوه تاثیر گفتار یا کردارشان را بر جهان اطرافشان آزمایش کنند.”
او توضیح می‌دهد، که بچه‌ها، ذاتاً، به طرز باورنکردنی درگیر خود هستند. در واقع این رفتار کودک، به این معنی نیست، که پسرت به خواهر کوچکش اهمیتی نمی‌دهد. او احتمالاً متوجه شرایط نمی‌شود.
Horner اضافه می‌کند: “در حالی که کودکان خردسال توانایی احساس ترحم را دارند. توانایی نوع دوستی عمیق‌تر، انتزاعی‌تر و استدلال اخلاقی از سال‌های نوجوانی رشد می‌کند.”

خساست

پسر کوچک شما نقاشی را که کشیده است، به شما نشان می‌دهد. پسر بزرگ شما به آن نگاه می‌کند و آن را “بی‌معنی” تلقی می‌کند.
Natalie Robinson Garfield روان درمانگر و نویسند کتاب “وصل احساس (The Sense Connection)” بیان می‌کند: “خساست، اغلب علامت احساس اضطراب یا ناامیدی به صورت مجزا است.” بهترین راهکار برای والدین این است، که سعی کنند، ضمن کنترل لحن و نگرش خودشان، به موضوع نیز بپردازند. چرا که طبیعتاً بچه‌ها آنچه را از مادر و پدر می‌بینند، مثل آینه، تقلید می‌کنند.
وی توصیه می‌کند: “کودکان راهنمایی‌های خود را از آنچه در خانه می‌بینند و می‌شنوند، فرامی‌گیرند.”

عدم توانایی در تمرکز

شما کودک شش ساله خود را برای فوتبال ثبت نام می‌کنید، اما او وقت خود را در زمین بازی به این صورت که وانمود می‌کند، هواپیما است، می‌گذراند.
Ramakrishna می‌گوید، ممکن است به نظر برسد، که کودکان اغلب گوش نمی‌دهند و اشتباهات بسیار زیادی مرتکب می‌شوند. اما مسئله فقط این است، که آن‌ها همه چیز را از منظر متفاوت از دید یک بزرگسال می‌بینند. همانطور که دنیای جذاب اطراف خود را کشف می‌کنند، چیزهای مختلفی علاقه آن‌ها به خود را جلب می‌کند، که اکثر این علایق زودگذر هستند.
وی بیان می‌کند: “معمولاً در حدود هفت یا هشت سالگی، کودکان آرام می‌شوند و توانایی بهتر تمرکز کردن، را شروع می‌کنند.”

نگرش

کودک 12 ساله شما اجازه ندارد، با دوستانش بیرون برود، تا زمانی که تکالیف خود را تمام کند.
در مقابل این برخورد شما، او گفت: “به من نگویید چه کاری باید انجام دهم”
Fran Walfish روان درمانگر و نویسند کتاب “والدین خودآگاه (The Self-Aware Parent)”، توصیه می‌کند: “آنچه که ما به عنوان بی‌احترامی در مورد آن فکر می‌کنیم، بیشتر نتیجه این است، که کودکان هنوز می‌آموزند که چگونه احساساتی مانند عصبانیت یا ناامیدی را تنظیم کنند.”
وی می‌گوید، بهترین راه برای پرداختن به این مسئله تشویق آن‌ها به تنظیم مجدد کلمات به روشی قابل قبول‌تر است. از او نخواهید، که عذرخواهی کند، این فقط یک راه آسان است تا شما را از پیش خود دور کند. در عوض، بگویید، “می‌بینم، که چقدر ناامید شده‌ای. لطفاً احساسات خودت رو به روشی محترمانه توضیح بده.”