تاثیر ویروس کرونا بر شانس بچه دار شدن 

در دوران فاصله گذاری اجتماعی فعالیت بسیاری از کلینیک‌های باروری به دلایل بهداشت عمومی متوقف شد. اما با طولانی شدن دوران قرنطینه برخی از کلینیک‌های باروری شروع به بازگشایی کردند. با این حال در شرایط کنونی بسیاری از افراد برنامه‌ی آن‌ها برای بارداری و رشد خانواده تغییر یافته است. با توجه به موارد گفته شده در ادامه‌ی این مقاله‌ ما به تاثیر ویروس کرونا بر شانس بچه دار شدن از زبان یک مادر پرداخته‌ایم.

داستان یک مادر

فکر کردم وقتی 26ساله شدم بچه‌دار خواهم شد. زیرا مادرم تقریبا در این سن مرا داشت. بنابراین به نظر می‌رسید بعد از گذراندن سه دهه از زندگی، سن خوب و طبیعی برای بچه دار شدن، دارم. بنابراین وقتی وارد اوایل دهه‌ سوم زندگی شدم فکر می‌کردم شاید برای بچه دار شدن دیر شده است. من در دوران مجردی بیشتر وقتم را صرف شام خوردن، نوشیدن شراب در دورهمی‌ها و مسافرت‌های مجردی می‌کردم. به طور کلی با وام‌های دانشجویی و درآمد کمی که داشتم، از زندگی لذت می‌بردم.

من خیلی به این موضوع فکر نمی‌کردم که آیا من بچه می‌خواهم یا نه؟ تصمیم گیری را به زمانی محول کرده بودم که بزرگتر و عاقل‌تر شده باشم. فکر می‌کردم هنوز برای من زود است که بچه دار شوم و در واقع دغدغه‌ی آن را نداشتم.

تاثیر کرونا بر زندگی

پس از ظهور کرونا در جهان، زندگی تمامی انسان‌ها تحت تاثیر این ویروس منحوس قرار گرفت. من این روزها حتی شرایط مسافرت رفتن، غذا خوردن یا بیرون رفتن را مثل گذشته ندارم. شرایط به گونه‌ای شده است که باید دوست‌ شدن یا ازدواج با کسی را فراموش کنید. من از اینکه فقط چند دقیقه می‌توانم به اندازه‌ی 6 متر آن ورتر را ببینم خوشحال هستم. تخمین‌های خوش بینانه پیش بینی می‌کنند که واکسن COVID 19 تا پایان سال 2020 آماده می‌شود. اما برآوردهای محافظه کارانه‌تر و واقع گرایانه نشان می‌دهد که انتشار واکسن به طور گسترده در تمام جهان سال‌ها طول می‌کشد.

برنامه‌های آینده

من امسال 34 ساله می‌شوم. با یک تخمین متوسط اگر دو سال را برای ساخت واکسن کرونا اختصاص دهیم، آن موقع من 36 ساله خواهم بود. من از تولد 36 سالگی خود خجالت می‌کشم. در واقع می‌توان گفت که زمان پیدا کردن شریک زندگی و تصمیم گیری برای داشتن یا نداشتن بچه خیلی هم دور نیست.

 من از افرادی که به دلیل محدودیت‌های ایجاد شده در دوران فاصله گذاری اجتماعی، شرایط برایشان سخت شده است بسیار فاصله دارم. افراد مجرد نگران نحوه قرار ملاقات خود در شرایطی ایمن هستند. زوجین درگیر این مسئله هستند که آیا به دنیا آوردن بچه در زمان کنونی درست است یا خیر. یا از روش‌های باروری استفاده کنند یا آیا می‌توانند فرآیند باروری را طی کنند یا خیر. در واقع همه‌ی ما برای آینده‌ی خود برنامه ریزی داریم که قصد داشتیم برای اجرای آن‌ها تمام تلاشمان را به‌کار ببریم. اما شرایط کنونی که تحت تاثیر ویروس کرونا قرار گرفته است، آینده‌ای نامعلوم را برای ما رقم زده است.

پاچینت ماتار (Pacinthe Mattar)، روزنامه نگار 34 ساله ساکن تورنتو، مانند من امیدوار بود که در برهه‌ای از زمان با فردی آشنا شود. اما آشنا شدن با فرد دیگری برای او دغدغه‌ی نگران کننده‌ای نبود. اما با شرایط به وجود آمده سعی در دور شدن از ایجاد ارتباط با فرد دیگری است. احساس می‌کنم یک توپ بسکتبال در دست دارم. درست مثل کووای لنارد (Kawhi Leonard) هستم که توپ را بدست آورده‌ام. اگر به موقع به توپ ضربه نزنم زمان پرتاب آن را از دست خواهم داد. دوران فاصله گذاری اجتماعی زمان پرتاب شدن توپ که همان زمان ازدواج و بچه دار شدن است، را دارد از من دریغ می‌کند. ماتار (Mattar) می‌گوید: “زمان ما را به گروگان می گیرد”.

نظر David Kessler

دیویدکسلر (David Kessler) نویسنده مشترک یکی از متون اساسی در مورد غم، در مورد غم و اندوه، خاطرنشان می‌کند که از طریق COVID 19 ما انواع مختلفی از غم و اندوه، از جمله غم پیش بینی شده را احساس می‌کنیم. او به مجله Harvard Business Review می‌گوید: “غم پیش بینی کننده، در واقع احساسی است که ما درمورد آینده در صورت عدم اطمینان به آن بدست می‌آوریم “. وی می‌افزاید:

” اندوه پیش بینی کننده نیز آینده‌ای است که تصورات گسترده‌تری دارد. طوفان می‌آید. با وجود کرونا اندوه و غم وجود دارد. این نوع غم و اندوه برای مردم گیج کننده است. ذهن بدوی ما می‌داند اتفاق بدی رخ می‌دهد، اما شما نمی‌توانید آن را ببینید. این به احساس امنیت ما لطمه می‌زند. ما از دست دادن امنیت را احساس می‌کنیم “.

در مقابله با این بحران، من برای آینده‌ای که در مورد آن خیال پردازی کرده بودم عزادار شده‌ام. در جایی که قرار است به مسافرت بروم، شاید با پسری که در مهمانی او را ملاقات کرده‌ام، برخورد کنم. ما مدتی را با یکدیگر قرار ‌گذاشته‌ایم و با هم زندگی می‌کنیم. شاید ازدواج کنیم و ممکن است داشتن بچه نیز قسمتی از تصوراتم در آینده باشد. اما با آمدن ناگهانی ویروس کرونا، تصوراتم از آینده دچار اختلال می‌شوند.

باروری با لقاح

 افرادی که فکر می‌کردند بچه می‌خواهند، نیز خود را در یک وضعیت مشابه بد می‌بینند. در ادامه‌ی این مقاله به تجربه‌ی برخی از مادران برای باروری در دوران فاصله گذاری اجتماعی و عقیده آن‌ها برای تاثیر ویروس کرونا بر شانس بچه دار شدن می‌پردازیم.

سارا مک ایندو (Sarah MacIndoe)

سارا مک ایندو (Sarah MacIndoe)، مدیر برنامه غیرانتفاعی 34 ساله، خانواده خود را از تورنتو به اتاوا (Ottawa) منتقل کرده بود تا از هزینه کمتری در زندگی قبل از داشتن فرزند دوم استفاده کند. پس از ورود به شهر، آن‌ها برای شروع روند کار با تنها کلینیک باروری شهر تماس گرفتند. اولین فرزند او، که اکنون یک دختر سه ساله است، با استفاده از لقاح داخل رحمی باردار شد. بنابراین مک ایندو و همسرش تصمیم گرفتند از روش مشابه برای فرزند دوم خود استفاده کنند.

درمان‌های باروری به آزمایش‌های گسترده‌ای نیاز دارند و باید قبل از شروع درمان‌های واقعی انجام شوند. MacIndoe در حال تکمیل آزمایشات خود بود که پروتکل‌های انتاریو (Ontario) ،یکی از استان‌های کانادا، به طور موقت تمام اقدامات غیر ضروری پزشکی، از جمله درمان‌های باروری و کمک را لغو کرد (در زمان نگارش این مطلب، برخی از استان‌ها، از جمله انتاریو، مراحل پزشکی غیر ضروری را شروع کرده‌اند).

MacIndoe:”برای افرادی که فرزندانشان در خانه هستند، داشتن رابطه‌ی جنسی به دلیل عدم داشتن حریم خصوصی کم شده است”. او و شریک زندگی‌اش هنوز فرزند دیگری می‌خواهند. اما انتظار برای استفاده مجدد از خدمات باروری نگران کننده است. MacIndoe: “من بی‌تاب هستم، اما دیگر خسته شده‌ام. من خیلی خسته‌ام. نمی‌توانم تصور کنم، در سنی بزرگتر از الان دوباره بچه دار شوم. سن قطعاً عاملی است که به آن فکر می‌کنم”.

امی (Amy)

امی (Amy)، یک تورنتونیایی که فنی کار است. او و شریک زندگی‌اش نیز در تلاش بودند تا از طریق تلقیح داخل رحمی باردار شوند. تنها گزینه برای یک زوج همجنس‌گرا، برای داشتن دو فرزندی بود که آن‌ها برای آن برنامه ریزی کرده و امیدوار بودند. اما آنان همچنان در انتظار هستند. Amy:” ما تعدادی از دوستان و آشنایان همجنس‌گرا داریم که اخیراً بچه دار شده‌اند یا در انتظار متولد شدن بچه هستند. برایم سخت است که بخواهم برای آن‌ها هیجان زده باشم، “. جشن گرفتن برای دیگران دشوار است در حالی که او نگران است که ممکن است از خودش فرزندی نداشته باشد.

نظر Susan Cadell

یکی از مواردی که من شخصاً با آن دست و پنجه نرم کردم این است که نگرانی در مورد آینده خودم در طرح بزرگ کارهایی که بسیار ناچیز به نظر می رسد.

اما سوزان کادل (Susan Cadell)، استاد دانشکده مددکاری اجتماعی در کالج دانشگاه رنیسون در دانشگاه واترلو که در زمینه غم و اندوه مطالعات فراوانی داشته است، بیان می‌کند که در شرایطی که کرونا در همه‌ی جهان فراگیر شده است اینکه مردم غمگین باشند خیلی منطقی است و چیز عجیبی نیست. علی رغم اینکه احساس می‌کنم ممکن است شرایطی که در حال حاضر مردم تجربه می‌کنند، آنقدر هم بد نباشد. او می‌گوید: “غمگین بودن مردم در دوران قرنطینه تاثیری بر سایر ناراحتی‌های مردم ندارد در واقع شرایط کرونا ویروس اندوه و ناراحتی را از مردم کم یا حذف نمی‌کند.”.

او می‌گوید: “همه‌ی ما در دوران قرنطینه چیز‌های زیادی از دست داده‌ایم”. که آن‌ها شامل مواردی مثل کارهای روزمره و شبکه‌های اجتماعی ما است. همچنین بیان می‌کند: ” که از دست دادن همه‌ی این موارد ضرر است و بنابراین آنچه ما احساس می‌کنیم غم و اندوه ناشی از، از دست دادن آن‌ها است”.

مدیریت غم و اندوه

بخشی از یادگیری مدیریت غم و اندوه، پذیرش آن است. در این لحظه، فکر می‌کنم معنی آن یادگیری، پذیرش عدم اطمینان است. هیچ یک از ما نمی‌دانیم که آینده چه خواهد بود. اما آیا واقعاً قبلاً هم می‌دانستیم؟ هیچ تضمینی وجود نداشت که قبل از 36 سالگی همه‌ی چیزهایی را که برای زندگی‌ام می‌خواستم را می‌توانستم بدست بیاورم. یا حتی اینکه خودم بچه‌ای را داشته باشم. شاید هم من همیشه دوست داشته باشم خاله‌ای‌ سرگرم کننده برای بچه‌های دوستانم باشم.

همچنین لازم به ذکر است که گرچه زندگی در دوران فاصله گذاری اجتماعی به هیچ وجه زندگی ساده‌ای نیست، اما اینگونه هم نیست که کلا زندگی را دچار اختلال کند. دوران زندگی بر روی زمین با آفت‌ها، ویروس‌ها و فجایع مورد توجه قرار گرفته است. و با این وجود مردم هنوز راه‌هایی برای عشق ورزیدن، بچه دار شدن و ادامه یافتن دارند. (مادرم اخیراً به من یادآوری کرد که هر دو والدین او از آنفولانزای اسپانیایی در سال 1918 جان سالم به در بردند – برای ما این یک خوش شانسی بود). پس شاید تاثیر ویروس کرونا بر شانس بچه دار شدن آنقدرها هم زیاد نباشد.

امیدوار بودن….

بنابراین افرادی هستند که می‌دانند چه می‌خواهند، و برایشان اتفاقات پیش آمده مهم نیست. امیلی (Emily)، یک متخصص بهداشت 40 ساله در تورنتو، مانند من امیدوار بود که با شریکی که در نهایت صاحب فرزند خواهد شد دیدار کند. او حتی اقدامات اولیه برای بارداری از طریق لقاح را در 36 سالگی انجام داده بود. به این امید که احتمال متولد شدن نوزادی را در زندگی‌اش افزایش دهد. فاصله گذاری اجتماعی برنامه‌های او را متوقف نکرد. و برنامه‌های خود را بدون وقفه انجام می‌دهد. Emily: ” من وقتی 40 ساله شدم در حال بحث و گفتگو بودم. مثل این بود که: ” اوه، وقت دارم. شاید من تا 41 صبر کنم.”” همچنین می‌گوید:”اما ممکن است اکنون تا 41 سالگی در لیست انتظار کلینیک باروری باشم. فهمیدم که اکنون زمان آن رسیده است که به توپ ضربه بزنم”.

او هنوز ناامید و منتظر بود، اما یک روز بعد ازصحبت من با او، او با کلینیک باروری تماس گرفت تا به آن‌ها اطلاع دهد که می‌خواهد تلاش برای باردار شدن را هر چه زودتر آغاز کند.