مقدمه
خانواده‌های درگیر با اختلال طیف اوتیسم با نگرانی‌ها و دغدغه‌های بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند. اگر تشخیص به موقع اوتیسم در کودکان اتفاق بیفتد، برخی از چالش‌های این دسته از والدین برطرف میشود. همچنین می‌توانند بهتر و بیشتر به کودک خود کمک کنند. در این مقاله به توضیح در مورد تشخیص اوتیسم در 6 ماهگی و بیانیه‌ی انجمن اطفال کانادا (CPS) پرداخته‌ایم. این انجمن به پزشکان می‌گوید که باید از اوایل 6 ماهگی غربالگری اوتیسم را شروع کنند. همچنین این انجمن در توصیه‌های جدید خود امیدوار است که بتواند تشخیص و مراقبت از اوتیسم را از متخصصان به پزشکان عمومی تغییر دهد.
اوتیسم
اوتیسم (autism) یک اختلال طیفی است. این نوع اختلال در شدت‌های مختلفی وجود دارد. از جمله علائم این اختلال می‌توان به توانایی در عدم برقراری ارتباط با والدین، عدم تعادل در راه رفتن، مشکل در برقراری روابط عاطفی و … اشاره کرد. این نوع اختلال معمولا در سنین پایین‌تر از سه سالگی در کودکان آشکار میشود. درمان قطعی برای این نوع اختلال وجود ندارد. اما با شناسایی به موقع این اختلال، می‌توان کمک زیادی به این دسته از کودکان کرد. والدین جهت آشنایی بیشتر با این نوع اختلال می‌توانند مقاله تشخیص اوتیسم در کودکان را مطالعه کنند. علاوه بر این برخی از والدین شاید درگیر شایعات مختلف در مورد اوتیسم باشند، به همین دلیل مطالعه‌ی مقاله شایعات اختلال طیف اوتیسم پیشنهاد میشود.
تجربه‌ی یک مادر
پسرم با اینکه 18 ماه داشت، اما هنوز نمی‌توانست راه برود. همچنین دو کلمه را به طور معنی داری نمی‌توانست به هم پیوند دهد. با مشاهده این علائم، به اینکه پسرم شاید اوتیسم داشته باشد، مشکوک شدم. پزشک خانواده‌ام به من گفت که نگران نباشم، گفت همه‌ی بچه‌ها با سرعت‌های رشد مختلفی رشد می‌کنند. که این تاخیر در پسران مطرح‌تر است. اکثریت پسرها به نسبت دختران دیرتر شروع به صحبت می‌کنند.
دو سال و نیم بعد، شک خسته کننده من به واقعیت تبدیل شد. اوتیسم پسرم توسط یک روانشناس تشخیص داده شد. داستان تردیدهای من و تاخیر در تشخیص اوتیسم پسرم، منحصر به من و پسرم نیست. بلکه بسیاری از خانواده‌ها در بازه‌ی زمانی بین هنگامی که برای اولین بار نگرانی‌های مربوط به رشد کودک را دارند تا اینکه سرانجام اوتیسم فرزندشان ارزیابی و تشخیص داده میشود، با تاخیر روبرو می‌شوند.
تشخیص به موقع اوتیسم یک امتیاز و پوئن مثبت برای والدین است. همچنین والدین با تشخیص به موقع این اختلال به کودک خود بهتر می‌توانند کمک کنند. بنابراین بهتر است در تشخیص این نوع اختلال تاخیری اتفاق نیفتد.
بیانیه ی انجمن اطفال کانادا (CPS)
در 24 اوکتبر سال 2019 (2 آبان 1398) بیانیه‌ای توسط انجمن اطفال کانادا CPS مطرح شد. شاید با توصیه‌های این بیانیه شرایط برای کودکان و خانواده‌ها تغییر کند. در این بیانیه، پزشکان اطفال تشویق می‌شوند که علائم اوتیسم را در نوزادان شش ماهه بررسی کنند. توصیه‌های جدید CPS یک رویکرد را برای شناسایی، تشخیص و درمان کودکان مبتلا به اختلال رشد عصبی مادام العمر همچون اوتیسم ترسیم می‌کند.
Lonnie Zwaigenbaum مدیر تحقیقات اوتیسم در دانشگاه آلبرتا و رئیس گروه ویژه ارزیابی اوتیسم برای انجمن اطفال کانادا، بیان می‌کند: “ما واقعا بر نقش مهمی که پزشکان عمومی در ارزیابی اوتیسم ایفا می‌کنند، تاکید می‌کنیم.” رویکرد جدید مراقبت از اوتیسم همچنین روند تشخیص را تسریع می‌کند و به کودکان کمک می‌کند تا سریع‌تر از حمایت برای بهبودی برخوردار شوند. در واقع یک برد بزرگ برای خانواده‌هایی است، که در ابهام داشتن یا نداشتن اوتیسم کودک خود هستند.
تشخیص زود هنگام اوتیسم
دستورالعمل‌های تشخیص زود هنگام بدین گونه است که به پزشکان توصیه میشود به طور فعال در ویزیت و چکاپ وزن، قد و… ماهانه کودکان، از شش ماهگی به بررسی وجود داشتن یا نداشتن علائم ASD (اوتیسم) باشند. برای انجام این کار، آن‌ها از پزشکان خواسته‌اند که در هر بار ویزیت شروع به سوال در مورد نقاط عطف رشد کودک کنند، که ممکن است مسئله‌ای مانند کاهش حالت‌های صورت یا عدم نامفهوم سخن گفتن را مطرح کنند.
Zwaigenbaum says بیان می‌کند: ” این تحقیق نشان می‌دهد كه ویژگی‌های اوتیسم در شش ماهگی بسیار ظریف است و ما پیش بینی می‌كنیم كه علائم اولیه به احتمال زیاد چه برای خانواده‌ها و چه برای پزشكان، نزدیك به اولین سالگرد تولد کودک، آشكار باشد.”
جلسات معاینه کودکان
در طی یک معاینه معمول از کودک، پزشکان نگرانی‌های والدین را بررسی می‌کنند. که آیا در مورد کودک خود نگرانی یا تردیدی دارند یا خیر. سپس سوالاتی مربوط به سن را در مورد نحوه برقراری ارتباط، جا به جایی و حرکات کودک می‌پرسند. این مکالمه فرصتی را ایجاد می‌کند تا کمی بیشتر در مورد مهارت‌های کودک، در قسمت‌هایی که ضعف دارد متمرکز شوید. به عنوان مثال اگر کودکی هنوز صحبت نمی‌کند، یک پزشک می‌تواند سوالاتی مثل آیا کودک یا کودک نوپا از راه‌های دیگر از جمله برقراری ارتباط مستقیم چشم، لبخند زدن یا استفاده از حرکاتی مانند اشاره ارتباط برقرار می‌کند یا خیر. که در صورت برقراری ارتباط نگرانی کمتر خواهند بود.
Zwaigenbaum بیان می‌کند: “این مکالمه در مورد رشد اولیه کودک، تمرکز بر بخش‌هایی که به طور خاص در اوتیسم تحت تاثیر قرار می‌گیرند، را گسترش می‌دهد.”
در عین حال، توصیه‌های جدید از پزشکان می‌خواهد که نقش فعال‌تری در ارزیابی و تشخیص اوتیسم داشته باشند. این بدان معنی است که آن‌ها لزوماً کودکی را که گمان می‌کنند اوتیسم دارد را به متخصص ارجاع نمی‌دهند. بلکه این امکان را برای متخصصان اطفال فراهم می‌کنند تا ابزار ارزیابی اوتیسم مانند پرسشنامه‌ها را انجام دهند و به طور بالقوه تشخیص خود را انجام دهند. البته به شرط اینکه آموزش کافی دیده باشند تا بتوانند چنین نقشی را به عهده بگیرند.
پزشکان عمومی
Zwaigenbaum بیان می‌کند: “با توجه به نرخ تشخیص اوتیسم اوتیسم در کودکان، اصرار بر اینکه اوتیسم یک تشخیص باشد که فقط در یک مرکز کاملا تخصصی و توسط یک فوق تخصص پزشکی انجام شود، دشوار است. ما فقط می‌خواهیم اطمینان حاصل کنیم که بچه‌ها ارزیابی مورد نیاز خود را انجام دهند.”
توانمند سازی پزشکان عمومی برای استفاده از ابزارهای تشخیصی، مشکلات موجود در سیستم مانند تأخیر زمانی که با آن روبرو هستیم، را از بین می‌برد. ارائه چندین مسیر برای تشخیص چه از طریق یک کلینیک سنتی اوتیسم یا یک پزشک اطفال خانوادگی، زمینه‌ی کمک به بچه‌ها را فراهم می‌کند تا سریع‌تر مورد حمایت و کمک قرار بگیرند. به خوبی شناخته شده است که تشخیص زودهنگام و به دنبال آن مداخله شدید رفتاری و آموزشی منجر به نتایج طولانی مدت بهتری میشود.
با دستورالعمل‌های جدید CPS، امید می‌رود پزشکان عمومی “خانه پزشکی” برای کودکان اوتیسم شوند. این بدان معناست که آن‌ها کسانی هستند که نگرانی‌های اضافی در مورد سلامت روحی و جسمی را که می‌توانند با اوتیسم همراه باشند، را کنترل می‌کنند. از جمله این نگرانی‌ها می‌توان به اضطراب، مشکلات دستگاه گوارشی مانند یبوست یا مشکلات خواب اشاره کرد. این فشار والدین را که معمولاً در نتیجه روند درمانی بین متخصصان و درمانگران پشت سر می‌گذارند، را از بین خواهد برد.
Zwaigenbaum بیان می‌کند: “ما باید پزشكان مراقبت‌های اولیه را در ارائه این نقش حیاتی مداوم پشتیبانی و توانمند كنیم، نه اینكه تصور كنیم كودكان مبتلا به اوتیسم فقط می‌توانند در كلینیک‌های تخصصی مراقبت و حمایت شوند.”
